Afgelopen week reisde ik in Noorwegen mee op een leiderschap trail, een serie wandeltochten georganiseerd door bedrijfskundig consultant Richard Wibbelink en oud-marinier en management trainer Ronald Rier. Richard en Ronald organiseren deze trails om managers en bestuurders te coachen in hun persoonlijke leiderschapsstijl. Bij coachen verwachtte ik zelf van te voren veel praatsessies, maar niets blijkt minder waar… iedereen loopt de tochten grotendeels alleen en in stilte. Telefoons en horloges worden aan het begin van de week ingeleverd. Geen besef van tijd. Geen emails, geen inkomende oproepen, geen social media updates. Uren wandelen in complete stilte . Niemand tegen komen, uitwaaien, berg op, berg af, van hut naar hut. De uitzichten in Rondane National Park zijn adembenemend, ondanks of misschien wel dankzij het overwegend slechte weer. Minder hoekig dan de Alpen, even rauw maar veel groter en wijdser dan de Highlands in Schotland.
Het is opmerkelijk wat uren wandelen in stilte met je doet. Geef jezelf een vraag mee voorafgaande aan de tocht en ergens onderweg, lang nadat de vermoeidheid heeft toegeslagen en de wind het laatste restje analyseren heeft weggeblazen, komt het antwoord opborrelen. Of anders komen de antwoorden wel als je ’s avonds in de groep de talking stick oppakt, zonder dat je van tevoren weet wat je gaat zeggen.
Niets komt echter voor niets en dat geldt zeker voor mij als reportagefotograaf op dit avontuur. Ik dacht dat ik met 2-3 keer sporten in de week wel een redelijke conditie had, maar ik blijk zwaar ondertraind te zijn voor deze tochten. En te zwaar bepakt. Geen ideale combinatie van factoren, is mijn voorzichtige conclusie achteraf. Tijdens de eerste echte tocht begint het na 3 uur klimmen en dalen pijn te doen en dan moeten we, zo blijkt later, nog 5 uur lopen. Door wind, mist, regen en natte sneeuw. Het spreekt reserves aan waarvan ik niet wist dat ik ze had. De tweede dag kom ik bijna niet uit bed van de spierpijn. De tweede tocht begint stijf en pijnlijk, maar na een paar uur lopen verdwijnt de pijn naar de achtergrond en geniet ik van de rust, de omgeving en vreemd genoeg van mijn lange concentratie om elke stap mijn voeten op de juiste plek, op de juiste kei neer te zetten. De persoon voor mij en de persoon achter mij zijn op sommige momenten niet meer dan een stipje aan de horizon, een dik uur van mij verwijderd. In het ritme van mijn passen spreek ik mijzelf in mantra’s toe. Het lijkt te helpen, voor enige tijd. Ik loop die dag echter 11 uur. Zonder twijfel kan ik zeggen dat ik nog nooit zo diep ben gegaan. Wandeldag 3 is fysiek minder zwaar, maar zit vol verrassingen en vereist de nodige improvisaties. Al met al was het een zware, maar inspirerende week. Met een geweldige teamspirit, mooie gesprekken en nieuwe inzichten.
Bij reportagefotografie is het altijd opereren in sub-optimale omstandigheden, maar in deze dagen heb ik heel duidelijk voorrang moeten geven aan mijn lichaam en mijn veiligheid. Zijn de beelden daardoor minder goed dan ze hadden kunnen zijn? Vast en zeker. Maar ze zijn echt. En ze zijn van mij.
Klik hier voor >> het volledige beeldverslag van de Noorwegen Trail in groot formaat <<
Helaas, het is niet mogelijk om een reactie te geven.